جراحی بی اختیاری ادرار

برای برخی از زنان، علائم بی اختیاری استرسی یا مثانه بیش فعال به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهد. وقتی اقدامات محافظه کارانه را امتحان کردید و بی اختیاری ادرار همچنان زندگی شما را مختل می کند، جراحی ممکن است یک گزینه باشد.

 

جراحی بی اختیاری ادرار نسبت به بسیاری از روش های درمانی دیگر تهاجمی تر است و خطر عوارض بیشتری دارد، اما در موارد شدید نیز می تواند راه حلی طولانی مدت ارائه دهد.

گزینه های جراحی در دسترس شما به نوع بی اختیاری ادراری شما بستگی دارد. اکثر گزینه ها برای جراحی بی اختیاری ادرار، بی اختیاری استرسی را درمان می کنند. با این حال، جایگزین های جراحی کم خطر برای سایر مشکلات مثانه، از جمله مثانه بیش فعال - که بی اختیاری فوری یا سندرم فرکانس فوری نیز نامیده می شود، در دسترس هستند.

مواردی که باید در نظر بگیرید

قبل از انتخاب جراحی بی اختیاری ادرار

تشخیص دقیق بگیرید. انواع مختلف بی اختیاری نیاز به روش های جراحی متفاوتی دارند. پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص بی اختیاری ادرار، متخصص اورولوژی یا متخصص اوروژنیکولوژیست برای آزمایش های تشخیصی بیشتر ارجاع دهد.
به برنامه های خود برای بچه دار شدن فکر کنید. پزشک شما ممکن است توصیه کند که تا پایان زایمان منتظر جراحی بمانید. فشار حاملگی و زایمان بر روی مثانه، مجرای ادرار و بافت های حمایتی ممکن است مزایای درمان جراحی را از بین ببرد.
بدانید که جراحی فقط مشکلی را که برای درمان آن طراحی شده است اصلاح می کند. جراحی تمام بی اختیاری ادرار را درمان نمی کند. به عنوان مثال، اگر بی اختیاری مختلط - ترکیبی از بی اختیاری استرسی و مثانه بیش فعال - دارید، جراحی ممکن است بی اختیاری استرسی شما را بهبود بخشد اما مثانه بیش فعال شما را بهبود نمی بخشد. ممکن است پس از جراحی برای درمان مثانه بیش فعال همچنان به دارو و فیزیوتراپی نیاز داشته باشید.
خطرات را درک کنید
مانند هر جراحی، جراحی بی اختیاری ادرار با خطراتی همراه است. اگرچه غیر معمول است، اما عوارض بالقوه عبارتند از:

مشکل موقت در ادرار کردن و تخلیه ناقص مثانه (احتباس ادرار)
ایجاد مثانه بیش فعال، که می تواند شامل بی اختیاری فوری باشد
عفونت مجاری ادراری
مقاربت سخت یا دردناک
از پزشک خود در مورد خطرات و مزایای احتمالی جراحی سوال کنید.

روش های اسلینگ برای درمان بی اختیاری استرسی ادرار
رویه های زنجیر
کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید
اکثر روش های جراحی برای درمان بی اختیاری استرسی به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: روش های اسلینگ و روش های تعلیق گردن مثانه.

برای انجام عمل اسلینگ، جراح شما از نوارهایی از مش مصنوعی، بافت خود، یا گاهی از بافت حیوانی یا اهداکننده استفاده می‌کند تا یک بند یا بانوج در زیر لوله ایجاد کند که ادرار را از مثانه (مجرای خروجی ادرار) یا ناحیه عضله ضخیم شده که در آن قرار دارد، می‌آورد. مثانه به مجرای ادرار (گردن مثانه) متصل می شود. زنجیر از مجرای ادرار حمایت می‌کند و به بسته نگه داشتن آن کمک می‌کند - به‌ویژه زمانی که سرفه یا عطسه می‌کنید - به طوری که ادرار نشت نکند.

روش اسلینگ که برای شما بهترین است به وضعیت شما بستگی دارد. بحث در مورد خطرات و مزایای هر نوع روش اسلینگ با پزشک می تواند به شما در انتخاب درست کمک کند.

زنجیر بدون کشش

برای اتصال زنجیر بدون کشش، که از نواری از نوار مشبک مصنوعی ساخته شده است، از هیچ بخیه ای استفاده نمی شود. در عوض، بافت بدن زنجیر را در جای خود نگه می دارد. در نهایت بافت زخمی در داخل و اطراف مش ایجاد می شود تا از حرکت آن جلوگیری کند.

برای یک عمل اسلینگ بدون تنش، جراح شما ممکن است از یکی از سه روش زیر استفاده کند:

رتروپوبیک. با رویکرد رتروپوبیک، جراح شما یک برش (برش) کوچک در داخل واژن درست زیر مجرای ادرار شما ایجاد می کند. جراح شما همچنین دو سوراخ کوچک در بالای استخوان شرمگاهی ایجاد می کند که به اندازه کافی بزرگ باشد تا یک سوزن از آن عبور کند. سپس جراح شما از یک سوزن برای عبور زنجیر از زیر مجرای ادرار و پشت استخوان شرمگاهی استفاده می کند. چند بخیه قابل جذب، برش واژن را می بندد و محل سوزن ممکن است با چسب یا بخیه پوست بسته شود.
ترانسفوراتور. با روش ترانس ابتوراتور، جراح شما یک برش واژن مشابه روش رتروپوبیک ایجاد می‌کند و همچنین یک سوراخ کوچک در هر طرف لابیای شما برای عبور سوزن ایجاد می‌کند. اسلینگ در مسیری متفاوت از روش رتروپوبیک عبور می کند، اما همچنان در زیر مجرای ادرار قرار می گیرد. جراح برش واژن را با بخیه های قابل جذب و محل سوزن را با چسب پوستی یا بخیه می بندد.
مینی تک برش. با این روش، جراح شما تنها یک برش کوچک در واژن شما برای انجام این عمل ایجاد می کند. از طریق این برش واحد، جراح شما اسلینگ را به روشی مشابه روش‌های رتروپوبیک و ترانس‌ابتوراتور قرار می‌دهد. هیچ برش یا جای سوزنی دیگری لازم نیست.
زمان بهبودی برای جراحی اسلینگ بدون تنش متفاوت است. پزشک ممکن است قبل از بازگشت به فعالیت هایی که شامل بلند کردن اجسام سنگین یا ورزش های شدید است، دو تا چهار هفته بهبودی را توصیه کند. ممکن است تا شش هفته طول بکشد تا بتوانید فعالیت جنسی را از سر بگیرید.

استفاده از مش جراحی می تواند یک راه مطمئن و موثر برای درمان بی اختیاری استرسی ادرار باشد. با این حال، عوارض جدی در برخی از زنان رخ می دهد، از جمله فرسایش مواد، عفونت و درد.